Granada’ya ayak basar basmaz tanıdık bir koku geldi burnuma: narenciye çiçekleri. O an memleketimde-evimde hissettim. Buram buram Akdenizdi, evimdi sokaklar. Sonra kentin adı zaten tanıdık: Granada-Nar. Nar, Granada’nın sembolü. Taneleriyle bereketin toprakları…İşte Endülüs toprakları…Amin Maalouf’un Afrikalı Leo’da anlattığı Granada’daki kadar olmasa da farklı kimlikler çoğullukları içinde Granada’da yaşıyor, kiminin belki sadece ruhu…

Granada’ya ilk ziyaretim 2009 baharında, iki yıl aradan sonra 2011’de yaz sonu ikinci ziyaret. Bahar tüm bereketiyle Granada’da çiçek açarken İspanyol ve Endülüs kültürlerinin kaynaştığı bu eşsiz kentte her iki seferde de sevgili dostlarım Oscar ve Rafa sayesinde olabildiğince keyifli yerel lezzetleri tatma olanağı yakaladığımı söyleyebilirim. İlk gidişimizde terastaki mangal partisi unutamadığım anlardan biridir. Hepsinden bahsetmeye çalışacağım ama mutlaka eksik bıraktığım olacaktır. O kadar tanıdık ki aslında tüm lezzetler… Nar, zeytin, zeytinyağı, taze bakla, narenciye, incir, ekmekler… ilk kez tadılan ama sanki çok uzun zamandır hayatımın vazgeçemedeği lezzetleri arasına girenler… Jamon Ibérico yani domuz bacağı pastırması, en iyisinin İspanya’nın güneyinde olduğu söyleniyor. Chorizo yine domuz etinden yapılan bir çeşit sucuk. Her ikisi de atıştırmalık olarak özellikle İspanya’nın kendine has zengin tatlara sahip kırmızı şarapları ile harika bir uyum gösterir.

Domuz bacakları yeme-içme mekânlarının çoğunda asılı bir şekilde sergileniyor. Şarküterilerdeki görüntüler benim için başdöndürücü ve iştah açıcı. Belleğim babamın dükkanında ramazan aylarında askıya çıkan pastırmaların görüntüsünü ve ne akıldan ne bedenden kolay kolay çıkmayan kokusunu çağırıyor. Belki de bu yüzden tanıdık gelen bu görüntüler bir kez daha evimde hissetmem için bir dayanak oluyor. Domuz bacaklarının oda sıcaklığında saklanması gerektiği için sızan yağları insanların üstüne akmasın diye plastik yağ toplayıcılar asılarak engel olunuyor. Öte yandan bizde kasaptan bir but almak gibi değil parasal açıdan bu bacaklar. Ortalama 300-500 avro arasında bir meblağı gözden çıkarmak lazım.

İspanya’nın güneyinde yani Andalusya (Andalucia) bölgesine has bir başka güzel özellik dışarıda yeme-içme mekânlarının hemen hemen hepsinde ücretsiz tapas (meze ötesi atıştırmalık) servisinin yapılması. Tapas oturduğunuz mekânda bir içki ısmarlayınca (alkollü ya da alkolsüz) o günün 3-4 tapas menüsüne göre bedelsiz servis edilen atıştırmalıklar. Hesap sadece içkiler üzerinden geliyor. Bir bira içtiğinizde ilk tapas, ikinciyi sipariş ettiğinizde bir diğeri masadaki kişi sayısına göre bir miktarda ve çatalla servis ediliyor.

Genellikle kendine has küçük, lezzetli ve doyurucu olan bu ikramlar olağanüstü. Bazen taze baklalı, jamon’lu olabilen, bazen deniz mahsullerinden, tavuktan ya da kırmızı etten, sürpriz bir şekilde bazen de gazpacho (Andalusya bölgesine has soğuk servis edilen, genellikle domates, sarımsak, zeytinyağı ile yapılan iştah kabartıcı çorba)  müteşekkil bu atıştırmalık tapaslarla öğünleri kurtarmak mümkün. Bir yandan Avrupa’nın en çekici Erasmus öğrenci değişim kenti olan Granada öğrencilere de bu anlamda müthiş bir olanak sunuyor. Eskişehir’de sıradan bir öğrenci barında biranın yanında sipariş verdiğiniz uyduruk çereze ya da patates kızartmasına 5-10 lira para ödendiğini düşündüğünüzde tapas olayı inanılmaz gelebiliyor insana. Ben Eskişehir’de bir öğrenci barı işletsem, kesinlikle salçalı makarna da olsa tapas uygulamasına başlardım. Çünkü “şimdi hangi tapası yiyeceğim?” diye insan bazen niyetlendiğinden daha fazla içebiliyor:)